Zawiera bowiem ponad 160 stron. Lecz patrząc na rozpiętość czasu, w jakim powstawał, a był to okres ponad dwudziestu lat, wydaje się być nader skromny. Dwadzieścia lat zamknięte w stu czterdziestu ośmiu utworach poetyckich, to tak naprawdę streszczenie. To esencja emocjonalnych rozterek, duchowych przeżyć i życiowych spostrzeżeń autora. "Papierowe Serce" powstawało, jakby mimochodem. Gdzieś obok normalnych, zwykłych obowiązków dnia.Pośród ważnych i mniej istotnych spraw. Twórczość wciśnięta w napięty harmonogram codzienności. Oczywiście, czasami zarzucana na dłuższe okresy. Wtedy, kiedy życie nie dawało ani jednej chwili. Czasami bardziej intensywna, kiedy dusza zbyt przepełniona emocjami, musiała dać sobie ujście w postaci myśli przelanych na skrawki papieru, chowane gdzieś głęboko w szufladę. 

Ta szuflada dopełniała się i kompletowała latami. Na samym jej dnie można znaleźć młodzieńcze, naiwne wzruszenia. Potem bunt, gniew i rozgoryczenie, a na samej jej górze pogodzenie się ze światem i ze sobą. Dla wielu, to chyba klasyczna droga życiowa. Jednak w tym indywidualnym przypadku, zapisem, kroniką tej drogi jest tomik poezji. 

Dwadzieścia lat doświadczeń, niezliczona ilość pytań i poszukiwań. Poszukiwania wiążą się zaś z pomyłkami, złymi wyborami, ślepymi zaułkami, ale również z odkryciami i niespodziankami. ,,Umieć patrzeć pomiędzy, żeby widzieć też poza”- to cytat jednego z wierszy, który doskonale ilustruje poszukiwania autora. To dociekanie, szukanie sposobów, żeby widzieć więcej, rozumieć więcej. 

To potrzeba odnajdywania odpowiedzi na stawiane sobie pytania. To umiejętność czytania życia między wierszami i zdolność wychwytywania z hałasu codzienności dźwięków wyjątkowych, niezwykłych. To umiejętność zaglądania głębiej. Postrzegania nie tylko pierwszego planu, powierzchowności, ale też tego, co jest poza, dalej. Czytając strofy ,,Papierowego Serca" można poruszyć swoje serce, emocje ale i pobudzić do refleksji swój umysł.