Podobno, żeby zbudować w sobie nawyk, trzeba powtarzać rządaną czynność przez 21 dni. Absolutnie nie chcę aby publikacja moich utworów stała się tylko nawykiem, aczkolwiek życzyłbym sobie, żeby to się działo w miarę systematycznie. Będzie to, po pierwsze, korzystne dla mnie, ponieważ zmotywuje mnie to i zdyscyplinuje do pewnego rytmu w pracy. Z natury jestem leniwy, więc myślę że taki system będzie dla mnie bardzo dobry. Po drugie będzie to również wygodne dla wszystkich czytelników, ponieważ mniej więcej co tydzień będą się mogli  spodziewać premierowego utworu na moim blogu. Życzę więc sobie wytrwałości a czytelnikom miłej lektury.

Dzisiaj wiersz o szybkości życia, o ciągłych zmianach i tym co niezmienne.

            Wrze ulica

Wrze ulica dnia goraczką

swoim nurtem wszystkich niesie.

Kogo gonisz , przed czym czmychasz,

stanąć kiedyś musisz przecież.

Tak jak pocisk rozpędzony,

jesteś szybszy niźli przedtem.

Możesz trafić w środek celu,

lub być tylko rykoszetem.

Świat gotuje się jak w zupie,

parzy, wchłania i zacieśnia.

Trzyma w garści swych obietnic,

by się potem w twarz roześmiać.

Lepiej być, by żyć choć chwilę,

fajerwerkiem przyćmić ciemność.

I rozumieć chociaż tyle,

nic na pewno, mieć tą pewność.

Coraz mniej prostej swobody,

gęściej rzeczywistość tkana.

Przemijają trendy, mody,

tylko miłość jest ta sama.