Odchodzisz nie mając nic. Zostawiasz nawet swoje ciało.
Oddalasz się od tego co było nie po to by znaleźć się w kolejnym miejscu, lecz po to by osiągnąć pewien stan.
Nie znajdziesz w nim czasu, kształtu ani struktury. Nie ma tam czerni i bieli, ciepła i zimna, dobra i zła. Nie zaznasz tam bezruchu pustki ani intensywności istnienia. Będziesz po prawej i po lewej stronie jednocześnie. Będziesz w centrum , poza i pomiędzy. Energia którą nieustannie jesteś, zasili wszystko dookoła. Twój strumień wpadnie do rzeki a ta znów do morza, które zmiesza swoje wody z oceanam. To kolejny etap podróży. To tak jabkby wychodzić z gęstego ciemnego lasu na rozległą słoneczną łąkę.
Jakby spod wody wynurzać się na powierzchnię. Jakby przejść na drugą stronę lustra. Jeno z podstawowych praw natury mówi, że każdy przekona się co jest po drugiej stronie tego lustra.
Zawsze byłeś, jesteś i będziesz jedną z nut ogromnej partytury. A ta partytura odgrywana przez orkiestrę wieczności jest doskonałym dziełem tylko jeśli jest kompletna. Każdy pojedynczy dźwięk dopełnia całości. Każda pojedyncza nuta tworzy dzieło.
Nie ma już wymiaru czasu więc nie ma przeszłości i nie ma przyszłości. Jest prawda. Jest to co istnieje naprawdę. Nie ma ciężaru. Jest tylko lekkość wiecznego bytu.