Wszędzie jest ta normalna,
pospolita niezwykłość.
Wstań rano i popatrz na kształty chmur, zauważ mokre od deszczu liście lub skąpane w złocie słońca dachy i ulice.
To jest normalne ale jakże niezwykłe.
A te małe ptaszki, które co świt hałasują w gałęziach drzew lub przeganiają się z płotu. A ta zieleń i miękkość trawy, a wiatr zamiatający chodniki? Czy to wszystko jest zwykłym obrazem otaczającej nas rzeczywistości, prozaicznym bez znaczenia, czy codzienną niespodzianką, odkryciem, cudem dnia. Ludzie spieszący do pracy w pogodę lub niepogodę, ,,dzień dobry" od sąsiada, uśmiechnięty kierowca autobusu, współpasażerka podróży codziennie czytająca jakąś książkę. Kolejny, taki sam jak poprzedni, normalny dzień, który mam szczęście obserwować. Zwykłe zdarzenia w których mam szczęście uczestniczyć. Jestem pośród tych wypadków już od jakiegoś czasu. Jestem właśnie teraz. Czy wszystkie dni są takie same? Czy są w swojej powtarzalności banalne i prozaiczne, czy może każdy z nich jest na swój sposób oryginalny , wypełniony niezwykłością i poezją, tylko dlatego że po prostu jest? To zależy od sposobu patrzenia i tego co chcemy zobaczyć. W zimnej, nieprzyjemnej aurze można widzieć surowość i nieprzychylność klimatu, lub dostrzec drugą stronę, tej samej pięknej natury. Wszystko ma swoje miejsce i czas i to jest niezwykłe. Nasz świat ma różne oblicza i każde z nich jest ciekawe i godne podziwu. Wystarczy tylko być bacznym obserwatorem, by na wyciągnięcie ręki dostrzec cuda. Wystarczy mieć oczy szeroko otwarte, żeby w tym co mija się na co dzień zobaczyć rzeczy piękne i niesamowite.
Ktoś zaprojektował tak niezwykle misternie złożony ale jednocześnie tak prosty w swoim pięknie świat. Łatwo zachwycać się majestatem gór, ale jakże też godne podziwu są owoce pracy ludzkich rąk. Architektura, sztuka, muzyka, odkrycia naukowe czy każda zwykła praca przeciętnego człowiek, wartościowa i potrzebna naszej społeczności ludzkiej. Wszędzie dookoła są dzieła sztuki, te stworzone przez naturę i te stworzone przez człowieka. Te wielkie, oszałamiające, opływające bogactwem i te małe, drobne ale też bezcenne. Wszystko ma znaczenie i pozostawia ślad. We wszystkim można dostrzec piękno. Nawet zwykły uśmiech, czy poranne powitanie sąsiada. Ten świat który toczy się od wieków jest wyjątkowy. Ta rzeczywistość w której przyszło nam żyć jest niezwykła i jeśli jeszcze do tej pory nie umiemy tego dostrzec to trzeba się tego nauczyć. Nie potrzeba wiele by otworzyć oczy i ujrzeć wszystkie te rzeczy. Nie potrzeba dużo by spojrzeć na świat na nowo, nowymi oczyma,
by zobaczyć niezwykłość wokół siebie. Bujne, letnie pola i łąki. Szare zimowe, surowe krajobrazy. Tętniącą życiem atmosferę miasta. Rożnobarwność ludzkich twarzy i spojrzeń. Rzeźbę kamieni i wzgórz. Bryły domów z żywym światłem okien. Blask i ciszę gwiazd.