Odkąd pamiętam zawsze zadawałem sobie pytania typu; po co ? dlaczego ? jaki to ma sens ? Te pytania były i są dla mnie motorem do poszukiwań, ale i pewnego rodzaju przekleństwem w zwykłym codziennym życiu. Zastanawiałem się w jaki sposób działa wszechświat i jak jest zbudowany pod kątem materialnym, ale i w sensie duchowym, bo nigdy jakoś nie miałem wątpliwości co do istnienia także tej drugiej strony naszej natury. Jak to jest, że istniejemy, skąd się wzięliśmy lub kto nas stworzył? Czym jest wszechświat, który nas otacza, jaki był początek a jaki będzie koniec? I wreszcie jaki sens ma nasze życie? To fundamentalne pytania, które zadaje ludzkość od początku swojego istnienia i które dręczą także mnie. Szukanie na nie odpowiedzi to pasjonująca przygoda, ale też, tak jak już nadmieniłem wcześniej, udręka, która będzie mi pewnie towarzyszyć do końca życia. Świat był, jest i będzie zawsze zagadką, do której rozwiązania, będziemy się tylko zbliżać, lecz prawdziwego wyniku tego ,,równania życia’’, nie zdołamy osiągnąć nigdy. Wiadomo już na przykład, że prawo powszechnego ciążenia Newtona czy ogólna i szczególna teoria względności Einsteina, są tylko fragmentami większej układanki. Kiedyś nie mieliśmy pojęcia o istnieniu świata subatomowego, a dzisiaj coraz bardziej zgłębiamy, wręcz fantastyczne, prawa rządzące, tą jak się okazuje, przeogromną przestrzenią. Poza tym mechanika kwantowa zdaje się ukazywać ścisły związek świata materialnego z sekretami świata mentalno-duchowego. Do tej pory nauka rozdzielała te dwa przeciwstawne sposoby postrzegania rzeczywistości. Materia była jedynym budulcem wszechświata a idea istnienia świata duchowego pozostawała raczej w sferze dywagacji filozoficzno-religijnych. Ostatnie odkrycia fizyki kwantowej zdają się przeczyć naszemu zdroworozsądkowemu sposobowi postrzegania wszechświata. Tak naprawdę im bliżej jesteśmy prawdy, albo wydaje nam się, że jesteśmy bliscy jej poznania, tym  pojawia się więcej nowych pytań i wątpliwości. Ileż to już razy na przestrzeni wieków i epok, byliśmy pewni, że ta, czy inna teoria lub odkrycie było ostateczne a później okazywało się, że jest to tylko jeden z elementów wielkiego zbioru puzzli. Nazwałem moją ciągłą potrzebę poszukiwania istoty wszechświata przekleństwem, ponieważ w tym nieustannym analizowaniu i badaniu rzeczy na które i tak nie mam wpływu a przez które uświadamiam sobie tylko swoją małość i kruchość, czasem umykają mi rzeczy zwykłe, proste i codzienne. A to one są przecież moją namacalną rzeczywistością. Żyję w określonym miejscu i czasie w otaczającej mnie przestrzeni, na którą mam ograniczony wpływ. Jestem pośród ludzi z którymi jest mi dane dzielić tą krótką chwilę istnienia. Dobrze jest wiedzieć gdzie jest moje miejsce we wszechświecie. Dobrze jest zdawać sobie sprawę z tego, jak mało istotne jest moje życie dla funkcjonowania całej tej kosmicznej machiny, ale jednocześnie mieć świadomość jego niepowtarzalności i unikalności. Wielka tajemnica w którą jesteśmy uwikłani, inicjuje w nas poszukiwania czy refleksje , ale powinna też skłaniać nas do życia ,, po prostu’’. Do kontemplowania przepychu, ogromu i złożoności wszechświata, ale także do czucia radości ze zwykłej, prozaicznej chwili dnia codziennego.

Mechanizm Świata

Zerknij na świat na jego mechanizm,

spójrz w jego bezwzględną pewność.

W tysiące spraw co dzień zaplątani, 

od zawsze staramy się trafić w ich sedno.

Przypatrz się choćby na łące kwiatom,

zobacz na polu rolniczą maszynę.

Każdy na pozór zbłąkany atom,

ma swoje miejsce, czas i przyczynę.

To co się nieraz zdaje nieładem,

traci kontury, bo patrzysz zbyt blisko.

Wiedz, że kieruje się jakimś rozkładem,

gdy spojrzysz z boku, zobaczysz wszystko.

Każdy element z innym w jedności,

każda cegiełka jak w ciele katedry.

Każda komórka dopełni całości,

wszechświat chce wszystko, nie jest wybredny.

Co to za układ jaki organizm,

co splata materię w objęciach ducha.

Od morza gwiazd po kroplę odchłani,

to się raz scala, to znowu wybucha.