Można podziękować losowi za zdrowie, sukces, wygraną (na przykład w euromilion). Można być wdzięcznym za to, że udało się przeprowadzić korzystną tranzakcję, kupić po okazyjnej cenie dobry samochód, lub za to, że w końcu udało się wprowadzić do swojego wymarzonego mieszkania czy domu. Można też dziękować opatrzności za dobrą pracę, co jest naprawdę bardzo ważne w dzisiejszych czasach lub równie ważne - dobrego szefa. Nie można też zapomnieć o jednym z najważniejszych podziękowań dla losu (oczywiście mówię tu o tych wyjątkowych szczęśliwcach których to dotyczy ) a więc podziękowań za dobrą teściową. Każdy żonaty mężczyzna  wie jak istotnym dobrodziejstwem jest dobra teściowa i absolutnie trzeba za takowe szczęście stokrotnie losowi dziękować. Ale według mnie naważniejszym powodem do wdzięczności jest miłość którą otrzymujemy od naszego towarzysza czy towarzyszki życiowej. Jeśli ma się kogoś z kim dzieli się życie, a więc i  te dobre jego momenty jak i te gorsze, należy być za to ogromnie wdzięcznym. Przechodzenie przez życie , przez jego piękne, beztroskie  okolice, lub ciemne pełne niepewności i strachu zaułki z kochającą osobą u boku, jest najwiekszym szczęściem jakie może spotkać człowieka. Bo prawdziwej miłości i oddania nie da się kupić. Bo poczucia  bliskości na dobre i na złe z drugą osobą nie da się stworzyć ot tak. Trzeba wyjątkowej relacji, i wyjątkowego uczucia. I jeśli komuś coś takiego w życiu się przytrafiło, powinien być wdzięczny wszechświatowi, losowi, bogom i przede wszystkim swojej drugiej połówce, stokrotnie. Powinien  codziennie po otwarciu oczu dziękować słońcu za to, że budzi was oboje, a wieczorem za to, że możecie się wtulić w siebie i nie zasypiać w samotności. A propos samotności. Każdy jej czasami potrzebuje i osoba która nas kocha wie kiedy ma nam ją darować. Lecz ci szczęściarze którzy kochają i są kochani w każdej chwili mogą z tej samotności zrezygnować i wrócić w ramiona  swojej połówki. Za taki luksus też trzeba umieć być wdzięcznym. I jeszcze jedna ważna rzecz. Każdy człowiek cieszący się udanym,  szczęśliwym związkiem , powinien nie zważając na czasami skomplikowane relacje, lub nazwijmy to ,,trudne  okoliczniści", dziękować za swój skarb nie komu innemu jak tylko właśnie swojej teściowej. Bo przecież jakby nie było, przyczyniła się ona trochę  do naszego szczęścia. 14 lutego to piękny dzień, wypełniony pięknymi gestami, ładnymi gadżetami i czerwienią. Głębokie uczucie i prawdziwa miłość  mimo swojej wyjatkowości są jednak demonstrowane nie tylko w efektowny sposób, ale przede wszystkim, są okazywane w bardzo drobnych, skromnych lecz pradziwych gestach. W zwykłych lecz zrozumiałych bez użycia słów spojrzeniach. Nie tylko w święto zakochanych pełne czerwonych serduszek , ale przede wszystkim w zwykłe szare dni. Można więc też i dziękować  losowi za te zwykłe szare dni we dwoje, bo przecież w całym roku mamy ich o wiele więcej niż tych światecznych. Wtedy to ta szarość też staje się kolorem miłości a codzienność świętem.