COŚ  ZGUBIONE

W zakurzonych kątach naszych wspomnień,                                                                                                                    ciągle żyją kawałeczki nas.                                                                                                                                                Mimo, że stracone  bezpowrotnie,                                                                                                                            odtwarzane są jak film, co jakiś czas.

                                                                                                                                                                                                W niezawodnych trybach codzienności,                                                                                                                          kruszą się historie, nikną gdzieś.                                                                                                                                    Dawno temu byliśmy ptakami,                                                                                                                                            teraz już nie wiemy jak się wznieść.

                                                                                                                                                                                             Coś zgubione, zapomniane coś,                                                                                                                                 wymazane, podeptane jest przez złość.                                                                                                                             Coś jest strzępem, tylko skrawkiem w snach,                                                                                                             przysypane strachem aż po dach.

                                                                                                                                                                                                  I tak w ciszy swoich tęsknot podążamy,                                                                                                                             świat bez przerwy robi swoje- mnoży dni.                                                                                                                    Czasem coś dobrego wspominamy,                                                                                                                                   żeby jakoś się odnaleźć, przeżyć w nim.

Gubimy po drodze  to co w życiu najlepsze. Rzeczywistość nas przygniata i zapominamy o czym marzyliśmy kiedy byliśmy młodzi. Zatracamy dziecięcą naiwność dzięki której wierzymy, że wszystko jest możliwe.  A kiedy mamy tą wiarę, wszystko jest łatwiejsze, prostsze. Wtedy upadki, nieudane próby stają się nowymi szansami a trudności i przeszkody wykrzesają z nas jeszcze więcej sił i motywacji. Kiedyś byliśmy pełni ufności do ludzi, świata. Wierzyliśmy, że możemy wszystko osiągnąć, że świat leży u naszych stóp. Jednak upływający czas, proza życia to wszystko koryguje. Powoli marzenia gdzieś się ulatniają. Entuzjazm i siły ustępują miejsca rezygnacji i zwątpieniu. Rzeczywistość sprowadza nas na ziemię. Powoli, każdego dnia po trosze zapominamy o naszych ideałach, młodzieńczych marzeniach i planach. Z upływem dni, tygodni, miesięcy i lat, coraz bardziej przejmuje nad nami kontrole szaleństwo które nas otacza. Pogoń za sukcesem, wyścig szczurów, współzawodnictwo. Kto pierwszy, kto ma więcej, kto jest ważniejszy. Poddajemy się temu prądowi i zatracamy w walce o przetrwanie w dzisiejszych, trudnych czasach. W pewnym momencie naszego życia, nie mamy już czasu i siły na pasje i marzenia. Zostaliśmy uciszeni, stłamszeni przez rzeczywistość. Ten płomień, który w nas płonął przygasł. Dlaczego? Czy to ludzie, którzy nas ciągle rozczarowują i zawodzą? Czy to coraz większa świadomość nietrwałości wszystkiego, czego byśmy nie zrobili? A może to stopniowe odkrywanie brutalnej prawdy o świecie, o zasadach w nim panujących, o tym jak naprawdę mało od nas zależy. Jesteśmy tylko trybikami w maszynie i nasze marzenia nikogo nie obchodzą. Czy rzeczywiście jesteśmy tak mało ważni? Czyżby nasze życie nie było w naszych rękach? Czyżby  tak niewiele znaczyło?  Mimo, iż świat czasami nie pozostawia złudzeń, nie znaczy to, że nie mamy w nim nic do powiedzenia. Oczywiście są rzeczy na które nie mamy wpływu jak na przyklad pogoda, czy spóźniony pociąg. Jednak w naszych dłoniach trzymamy tyle życia ile trzymamy, mamy te środki, które mamy, więc jakieś możliwości zawsze są. Możemy zrobić tyle na ile nam pozwalają warunki, sytuacja. Zawsze tyle ile się w danej chwili da. Możemy wykorzystać  nasze talenty, predyspozycje, wszystkie dostępne nam narzędzia i  zrobić  co w naszej mocy. Może nie jesteśmy w stanie podbić świata, ale możemy zmienić jakąś jego cząstkę obok nas. Może nie spełnimy swoich największych marzeń, ale wartościowo i w całej pełni spędzimy kolejny dzień naszego życia. Może nie mamy już skrzydeł, żeby się wznieść, ale mamy ręce, którymi możemy działać, tworzyć. Wybór należy do nas. Z jednej strony możemy zamknąć się w samotności swojego pokoju i poddać się cichej rozpaczy, a z drugiej próbować zmienić ten pokój, to co nas otacza, nasz osobisty świat w oazę. W miejsce które kwitnie,  mimo tego, że dookoła  panuje susza i rozciąga się pustynia. Kiedy będziesz miał już zrezygnować, będziesz chciał złożyć broń, pomyśl o tym, że dano ci jedno życie, pewien określony czas do wykorzystania. I nigdy, przenigdy nie przestawaj walczyć o swoje marzenia. Twój los jest w twoich rękach, bo zawsze możesz próbować. A trudności trzeba po prostu przyjmować ,,na klatę'' i dalej robić swoje. Ja osobiście walcze z zawiłościami języka angielskiego i mimo tego, że ta batalia trwa już kilka lat, nie poddaję się. Ostatnio  nauczyłem się pięknego, angielskiego zdania;  I WILL DO MY BEST.