Może to nie zabrzmi zbyt optymistycznie, ale niestety uważam, iż życie czasami potrafi dać po mordzie. Niekiedy nawet skopie już leżącego i wcześniej sponiewieranego. Potrafi być naprawdę wredne, niesprawiedliwe i grać nie fair. Na przykład sytuacja kiedy tracisz pracę. Jesteś zwolniony i praktycznie z dnia na dzień zostajesz bez stałego dochodu a masz rodzinę i rachunki do zapłacenia. Żyjesz w jednym z najbardziej rozwiniętych krajów na świecie w dwudziestym pierwszym wieku i zostajesz potraktowany jak nic nie warty śmieć. Nikt nie zwraca uwagi na to jak bardzo się starasz, nikt nie widzi twojego zaangażowania. Nikogo nie obchodzą twoje ambicje i marzenia. Życie ma cię po prostu gdzieś. Niestety taka jest prawda. Dla machiny zwanej rzeczywistością, gospodarką, firmą, sytuacją ekonomiczną, jesteś tylko pionkiem. Kiedy jesteś potrzebny, jesteś wykorzystywany do cna, wyciskają cię jak cytrynę. Kiedy już jesteś zbędny, wurzucają cię jak niepotrzebny przedmiot. Jesteś tylko narzędziem pomocnym komuś na chwilę a potem rzucają tobą w kąt. I kompletnie nikogo  nie obchodzi jak się czujesz, co z tobą będzie. Oczywiście za tym wszystkim stoją interesy, wielkie biznesy czyli po prostu ludzie. Najważniejsze są korzyści tylko dla tych najbardziej przebiegłych. Taki właśnie jest obecny świat, zachodnia cywilizacja, tak zwane kraje rozwinięte. Takie jest życie, tacy są ludzie i w takim świecie przyszło ci żyć. Teraz już bardziej optymistycznie. Oczywiście jak zwykle dasz sobie z tym wszystkim radę. Dlaczego? Bo masz świadomość tego co się dzieje obok ciebie. Wiesz jakie mechanizmy i prawa rządzą światem i czego się należy spodziewać. Masz już jakieś doświadczenia życiowe, umiesz wyciągać wnioski i uczyć się na błędach. Z każdą kolejną potyczką życiową jesteś silniejszy. I przede wszystkim, tak po prostu po męsku, potrafisz przyjąć wszystko na klatę. Nie rozczulasz się nad sobą, nie żalisz się, tylko zakasasz rękawy i walczysz dalej. Bo życie to ciągła walka. Batalia z przeciwnościami losu, ale też przede wszystkim z własnymi ograniczeniami i słabościami, fizycznymi i mentalnymi. To walka z samym sobą. Kiedyś pan Jacek Walkiewicz, którego mogę nazwać jednym z moich mentorów i nauczycieli, opowiadał o swoim pobycie u indian północno-amerykańskich. Powiedzieli mu oni, że kiedy pokona samego siebie, to już nic nie stanie mu na przeszkodzie. Jeden z moich byłych  szefów (bardzo dla mnie kontrowersyjny acz ciekawy facet) opowiadał mi kiedyś o trudnościach z którymi musił dawać sobie radę. Powiedział wtedy zdanie, które utkwiło mi w pamieci. ,,Jacek, kiedy coś mi nie wychodzi, coś mi się nie udaje, po prostu spluwam i idę dalej’’. Może trochę to nieeleganckie, ale ile w tym mądrości życiowej, i siły. I o to właśnie chodzi. Nie dać się złamać. Pokazać charakter. Niech robią co chcą, niech myślą co chcą, ja idę dalej, uparcie jak ta niemiecka maszyna. Pokazać charakter także w sytuacjach napięcia między ludźmi, kiedy koledzy okazują się fałszywymi kolegami a relacje międzyludzkie opierają sie na różnego rodzaju gierkach. Niektóre słabsze mentalnie osoby, w kryzysowych sytuacjach, takich jak na przykład zwolnienia z pracy, zaczynają zachowywać się w stosunku do innych nieuczciwie, wręcz podle. Cała sztuka życia we wspólnocie ludzkiej polega na tym, aby być w porządku nawet, kiedy dzieje się źle. Prawda o ludziach wychodzi właśnie w takich trudnych momentach. Bo chyba zdrowa rywalizacja nie polega na pokazywaniu błędów rywala czy podkładaniu mu nogi, ale na rozwijaniu i doskonaleniu siebie i swoich umiejętności. Ale to już temat do rozwinięcia na inną okazję. Nikt nie mówił, że będzie łatwo. Może otoczenie, rzeczywistość nie napawa optymizmem. Może trudności piętrzą się niemiłosiernie w stosy, ale tylko ode mnie zależy czy okażę się człowiekiem małego charakteru, słabym, nieuczciwym, czy przejdę je i pokonam z klasą. Czy się poddam i będę tylko narzekał i szukał winnych, czy pójdę dalej i mimo trudności, wciąż będę walczył o swoje marzenia.